რა გავაკეთო, თუ ასაკოვანი დედა ღამით მირეკავს და მანიპულირებს?
რა უნდა გააკეთოთ, როცა მშფოთვარე დედა გყავთ და თან ასაკოვანი? სამწუხაროდ, მოხუცები ზოგჯერ ბავშვებივით, ხან სულელურად იქცევიან, მეტ ყურადღებას ითხოვენ. მათ ადეკვატურად აღვიქვამთ, მაგრამ ასე არაა. ეს, რა თქმა უნდა, დიდად სამწუხაროა.
როგორ უნდა მოიქცეს ზრდასრული ადამიანი ასეთ სიტუაციაში, უცნობია. ერთი მხრივ, საზოგადოება და მისი სტერეოტიპები არსებობს, მეორე მხრივ, ოჯახი და პირადი ცხოვრება. fPaparazzi ეცდება გაარკვიოს, რამდენად ცინიკური უნდა იყოთ, რომ არა მხოლოდ ნერვები, არამედ საკუთარი ცხოვრებაც შეინარჩუნოთ.
„გიამბობთ ჩემს უფროს დასა და დედაზე, რომელმაც შეიწირა. რა თქმა უნდა, ამაზე წერა ცოდვაა, მაგრამ აბა როგორ? მართალია, დედა ძალიან გვიყვარს, მაგრამ ცრემლების გარეშე ვერ გიამბობთ. ასე მოხდა: გავიზარდეთ, თითოეულს ოჯახი გვყავს, სამსახური გვაქვს, დედა ჩვენს ბინაში მარტო დარჩა. 70 წლის რომ გახდა, ჩემ დასთან ხშირად დარეკვა დაიწყო და თან ღამით.
ღამის 2 საათზე, 3–ზე, 4–ზე შეეძლო დაერეკა. თითქოსდა, მოდი, სასწრაფოდ მოდი, ცუდად ვარ. დაც მასთან გარბოდა. 8-ზე უკვე სამსახურში უნდა წასულიყო. ასე ყოველდღე გრძელდებოდა. ჩემი და არაფერს ამბობდა, რეგულარულად დარბოდა, ითმენდა. ნუთუ ადამიანის ორგანიზმი ამდენს მოითმენს? ძლიერ იღლებოდა, გონებას კარგავდა, ხელიც მოიტეხა.
დედასთან მაინც დარბოდა. ძლიერ გაციებული იყო და მაინც მასთან მირბოდა. ღამით, ზამთარში, მაღალი ტემპერატურით. საბოლოოდ, ლოგინში ჩაწვა ორმხრივი ფილტვების ანთებით და ზეცაში წავიდა. აი, ასე დავკარგე უფროსი და. დედა წყლიდან მშრალი ამოვიდა და ამას ღამით მის მშფოთვარე გამოძახებებს არ უკავშირებს.
ერთი თვეც არ გასულა, რომ ჩემთან დარეკვა დაიწყო. ვეუბნები, რომ არა! დილით სამსახურში წასასვლელი ვარ, ბავშვები სკოლაში მისაყვანი, საღამოს, როცა მოვიცლი, მოვალ. დედა მეუბნება, რომ მოკვდება და მერე მივხვდები. ვერ მოვითმინე და ვუთხარი: „აი, ჩემი და ყოველ ღამით ანთებიანი შენთან დარბოდა. დიდად განიცდი? და სად არის ახლა? თუ ცუდად ხარ, სასწრაფო გამოიძახე. ჩემთან დარეკვამდე, მათ დაურეკე“.
როგორ მოიქცეს
ქალიშვილი ამბობს, რომ ამ შემთხვევიდან 10 წელი გავიდა. რა თქმა უნდა, დედასთან კონფლიქტშია, მაგრამ მოხუცი თავს შესანიშნავად გრძნობს. ვერ იტყვით, რომ რაღაც რიგზე არაა. ქალიშვილს არ ურეკავს, სასწრაფოს აწუხებს. ისინი უარს არასდროს ამბობენ, მოდიან, ამშვიდებენ, დამამშვიდებელ ნემს უკეთებენ. ყველაფერი ნორმალურადაა, ყველა კმაყოფილია.
ქალიშვილი ამბობს, რომ თუ საკუთარ თავზე ზრუნვას ვერ შეძლებს, სჯობს შვილებმა მოხუცთა თავშესაფარში ჩააბარონ. უბრალოდ, ხალხს წარმოდგენა არ აქვთ, თუ რამდენად რთულია იმ ადამიანის მოვლა, ვისაც დემენციის აშკარა ნიშნები აქვს. სხვათა შორის, მდგომარეობა არ გაუმჯობესდება. პირიქით, მხოლოდ გართულდება. სწორედ ამიტომ, დაფიქრდით, როგორ დაზოგოთ ნერვები და დრო.
დიახ, ეს ცინიკურად ჟღერს. ჩვენთან ბებია–ბაბუის სპეციალურ დაწესებულებაში ჩაბარება მიღებული არაა. გვირჩევნია თავი გავიტეხოთ და ბოლომდე მოხუცთან ერთად დავიტანჯოთ. ეს მძიმე ფიზიკური შრომაა, გარდა ამისა, მორალურადაც მძიმე ასატანია. ეს ცხოვრების არც თუ ისე ბედნიერი წუთებია, რომლის ნახვაც გვსურს.
და, ყველა ასე იტანჯება. მოხუცები, რომელთაც თითქოსდა უვლიან, მაგრამ ეს იდეალურისგან შორსაა, და მათი შვილები, რომლებიც ტრადიციისა და საზოგადოებრივი დოგმების გამო „თავად გამკლავებას“ ირჩევენ, ოღონდ საზოგადოებამ არ გაკიცხოს. ყველას ვინც, დედას, ბებიას ან მამას მოხუცთა თავშესაფარში აგზავნის, მათთვის ცუდი არ უნდა. იქნებ, პირიქით არის? ესმით, რომ თავად უკეთ ვერ უმკლავდებიან. გამოდის, მოხუცებს უკეთ ცხოვრების მეტი შანსი აქვთ.
მოუსვენარი დედა
არსებობს ყველაზე „ჯანსაღი“ ცინიზმი, რომელიც ადამიანებს უკეთ ცხოვრების საშუალებას მისცემს? დროის რითმი სწრაფია, ზოგჯერ უბრალოდ დრო არ გვაქვს, რომ დედას, მამას, ბებიას ან ბაბუას ყურადღება მივაქციოთ. ეს სამწუხაროა. მოგვწერეთ, რას ფიქრობთ ამ საკითხზე და თუ განიხილავთ თქვენს ოჯახში, რომ მშობლები მოხუცთა თავშესაფარში მოათავსოთ, როცა დრო მოვა.
მშფოთვარე დედას ბევრი პრობლემის გამოწვევა შეუძლია, მაგრამ არ იფიქროთ, რომ თუ მის „ახირებებს“ არ შეასრულებთ, მის სიყვარულს შეწყვეტთ.
როგორ უნდა მოიქცეს ზრდასრული ადამიანი ასეთ სიტუაციაში, უცნობია. ერთი მხრივ, საზოგადოება და მისი სტერეოტიპები არსებობს, მეორე მხრივ, ოჯახი და პირადი ცხოვრება. fPaparazzi ეცდება გაარკვიოს, რამდენად ცინიკური უნდა იყოთ, რომ არა მხოლოდ ნერვები, არამედ საკუთარი ცხოვრებაც შეინარჩუნოთ.
მშფოთვარე დედა
„გიამბობთ ჩემს უფროს დასა და დედაზე, რომელმაც შეიწირა. რა თქმა უნდა, ამაზე წერა ცოდვაა, მაგრამ აბა როგორ? მართალია, დედა ძალიან გვიყვარს, მაგრამ ცრემლების გარეშე ვერ გიამბობთ. ასე მოხდა: გავიზარდეთ, თითოეულს ოჯახი გვყავს, სამსახური გვაქვს, დედა ჩვენს ბინაში მარტო დარჩა. 70 წლის რომ გახდა, ჩემ დასთან ხშირად დარეკვა დაიწყო და თან ღამით.
ღამის 2 საათზე, 3–ზე, 4–ზე შეეძლო დაერეკა. თითქოსდა, მოდი, სასწრაფოდ მოდი, ცუდად ვარ. დაც მასთან გარბოდა. 8-ზე უკვე სამსახურში უნდა წასულიყო. ასე ყოველდღე გრძელდებოდა. ჩემი და არაფერს ამბობდა, რეგულარულად დარბოდა, ითმენდა. ნუთუ ადამიანის ორგანიზმი ამდენს მოითმენს? ძლიერ იღლებოდა, გონებას კარგავდა, ხელიც მოიტეხა.
დედასთან მაინც დარბოდა. ძლიერ გაციებული იყო და მაინც მასთან მირბოდა. ღამით, ზამთარში, მაღალი ტემპერატურით. საბოლოოდ, ლოგინში ჩაწვა ორმხრივი ფილტვების ანთებით და ზეცაში წავიდა. აი, ასე დავკარგე უფროსი და. დედა წყლიდან მშრალი ამოვიდა და ამას ღამით მის მშფოთვარე გამოძახებებს არ უკავშირებს.
ერთი თვეც არ გასულა, რომ ჩემთან დარეკვა დაიწყო. ვეუბნები, რომ არა! დილით სამსახურში წასასვლელი ვარ, ბავშვები სკოლაში მისაყვანი, საღამოს, როცა მოვიცლი, მოვალ. დედა მეუბნება, რომ მოკვდება და მერე მივხვდები. ვერ მოვითმინე და ვუთხარი: „აი, ჩემი და ყოველ ღამით ანთებიანი შენთან დარბოდა. დიდად განიცდი? და სად არის ახლა? თუ ცუდად ხარ, სასწრაფო გამოიძახე. ჩემთან დარეკვამდე, მათ დაურეკე“.
როგორ მოიქცეს
ქალიშვილი ამბობს, რომ ამ შემთხვევიდან 10 წელი გავიდა. რა თქმა უნდა, დედასთან კონფლიქტშია, მაგრამ მოხუცი თავს შესანიშნავად გრძნობს. ვერ იტყვით, რომ რაღაც რიგზე არაა. ქალიშვილს არ ურეკავს, სასწრაფოს აწუხებს. ისინი უარს არასდროს ამბობენ, მოდიან, ამშვიდებენ, დამამშვიდებელ ნემს უკეთებენ. ყველაფერი ნორმალურადაა, ყველა კმაყოფილია.
ქალიშვილი ამბობს, რომ თუ საკუთარ თავზე ზრუნვას ვერ შეძლებს, სჯობს შვილებმა მოხუცთა თავშესაფარში ჩააბარონ. უბრალოდ, ხალხს წარმოდგენა არ აქვთ, თუ რამდენად რთულია იმ ადამიანის მოვლა, ვისაც დემენციის აშკარა ნიშნები აქვს. სხვათა შორის, მდგომარეობა არ გაუმჯობესდება. პირიქით, მხოლოდ გართულდება. სწორედ ამიტომ, დაფიქრდით, როგორ დაზოგოთ ნერვები და დრო.
დიახ, ეს ცინიკურად ჟღერს. ჩვენთან ბებია–ბაბუის სპეციალურ დაწესებულებაში ჩაბარება მიღებული არაა. გვირჩევნია თავი გავიტეხოთ და ბოლომდე მოხუცთან ერთად დავიტანჯოთ. ეს მძიმე ფიზიკური შრომაა, გარდა ამისა, მორალურადაც მძიმე ასატანია. ეს ცხოვრების არც თუ ისე ბედნიერი წუთებია, რომლის ნახვაც გვსურს.
და, ყველა ასე იტანჯება. მოხუცები, რომელთაც თითქოსდა უვლიან, მაგრამ ეს იდეალურისგან შორსაა, და მათი შვილები, რომლებიც ტრადიციისა და საზოგადოებრივი დოგმების გამო „თავად გამკლავებას“ ირჩევენ, ოღონდ საზოგადოებამ არ გაკიცხოს. ყველას ვინც, დედას, ბებიას ან მამას მოხუცთა თავშესაფარში აგზავნის, მათთვის ცუდი არ უნდა. იქნებ, პირიქით არის? ესმით, რომ თავად უკეთ ვერ უმკლავდებიან. გამოდის, მოხუცებს უკეთ ცხოვრების მეტი შანსი აქვთ.
მოუსვენარი დედა
არსებობს ყველაზე „ჯანსაღი“ ცინიზმი, რომელიც ადამიანებს უკეთ ცხოვრების საშუალებას მისცემს? დროის რითმი სწრაფია, ზოგჯერ უბრალოდ დრო არ გვაქვს, რომ დედას, მამას, ბებიას ან ბაბუას ყურადღება მივაქციოთ. ეს სამწუხაროა. მოგვწერეთ, რას ფიქრობთ ამ საკითხზე და თუ განიხილავთ თქვენს ოჯახში, რომ მშობლები მოხუცთა თავშესაფარში მოათავსოთ, როცა დრო მოვა.
მშფოთვარე დედას ბევრი პრობლემის გამოწვევა შეუძლია, მაგრამ არ იფიქროთ, რომ თუ მის „ახირებებს“ არ შეასრულებთ, მის სიყვარულს შეწყვეტთ.